Yorkshire Terrier

Yorkshire Terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów miniaturowych. Według klasyfikacji FCI nie podlegapróbom pracy. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Typ lisowaty.

Yorkshire terierry powstały w połowie XIX wieku. Ich zadaniem było tępienie myszy i szczurów w domach biednych rzemieślników i robotników. Ich prawdopodobnymi przodkami są: maltańczyk, Dandie Dinmont Terrier, Clydesdale terrier i skye terrier. Jest to mały pies wyhodowany w hrabstwie Yorkshire, na Północy Wielkiej Brytanii, w wyniku krzyżowań ras terierów.

Wygląd[edytuj]

Yorkshire Terrier na krajowej wystawie psów organizowanej w Raciborzu.

Szata i umaszczenie[edytuj]

Umaszczenie jest ciemne, stalowo-złote lub srebrno-złote. Włos jest jedwabisty, długi; włos kręcony i karbowany uznawany jest za wadę. Strzyżenie yorka nie zagraża odrostom, jednak może to powodować dyskwalifikację z wystawy. Brak podszerstka oraz niewypadające, stale rosnące włosy obniżają ekspozycję właściciela na psie alergeny.

Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Istotną kwestią w pielęgnacji sierści u tych psów są regularne kąpiele i mycie specjalnymi środkami. Uszy ze względów higieniczno-zdrowotnych potrzebują regularnej kontroli, luźny włos musi być usuwany z ich okolic. Starsze psy cierpią nieraz na kataraktę. Częstym problemem zdrowotnym u przedstawicieli tej rasy, są pozostające mleczne kły, które (kiedy same nie wypadną) trzeba usuwać zabiegowo. Zdarza się, że yorki mają problemy z wypadającą rzepką stawową, jak również dotyczą je problemy z tchawicą. Osobniki wystawiane niejednokrotnie wymagają upinania długiej szaty,

Usposobienie i charakter

[edytuj]

Strzyżony Yorkshire Terrier podczas zabawy na łące.

Yorkshire terriery są psami skorymi do zabawy, aktywnymi. Nie są agresywne i lubią towarzystwo ludzi, tolerują dzieci. Przywiązane do właściciela, mogą być nieufne wobec obcych. Są bardzo szczekliwe. Jego szkolenie powinno być stanowcze, a zarazem delikatne.

Pobrane na temat informacji z wikipedia

Informcja...Zobacz

Hey jeśli podobają się Wam tamte posty to proszę o obserwację.Wchodzę tu codziennie i daje wam posty na tego bloga.To bardzo przydatne.Bardzo się staram nad blogiem i codziennie są nowe posty.Niedługo będzie więcej kreatywności obrazy i piosenki innych o psach.Sama postaram się coś w domu wymyślić.Teraz mam naukę i biore udział w konkursie plastycznym.W wolnym czasie wymyślę coś do bloga.Bardzo proszę o obserwację mojego bloga codziennie coś nowego..Obserwuje narazie jedna osoba nielicząc mnie, ale chyba będzie więcej osób.Proszę, staram się jak mogę.

Dziękuję za Przeczytanie możecie mi przysyłać na pocztę na mój profil na gogle +,że jaką chcecie abym rasę opisała.

Dziękuję za przeczytanie

Niebezpieczna swoboda

 

Kiedy zastanowimy się, dlaczego nie należy „rozpieszczać” psa, czyli praktycznie go nie wychowywać, większość z nas stwierdzi, że będzie on robił, co mu się podoba. „To członek naszej rodziny” – usłyszymy od tych, którzy nie mają nic przeciwko temu. Czy jednak to jest najważniejsze? Pozwalanie psu na wszystko niesie ze sobą również inne konsekwencje, czyli zagrożenia, o których nikt by nie pomyślał. Przyzwyczajając psa trudniej będzie go oduczyć, ale te nawyki trzeba natychmiast zmienić!

Z pewnością większość z nas zna tą sytuację, w której podczas naszego obiadu pies błagalnie patrzy nam prosto w oczy, prosząc o jedzenie. My, oczarowani jego mrugającymi oczkami i oblizującym językiem, dajemy mu jeden kęs. Potem jeszcze jeden, i jeszcze, myśląc, że jest bardzo głodny. Jednak psy też potrafią być sprytne i nabierać swoich właścicieli. Najważniejsze to nie dać się oszukać. Zapamiętaj, że taki pies nigdy nie jest głodny, tylko chce robić to, co wszyscy domownicy. Jeśli pies się przyzwyczai do tego, że będziesz mu ciągle dawać jedzenie, w końcu zacznie być nieznośny. Do tego nasze jedzenie szkodzi zwierzętom, szczególnie niezdrowe są dla psów:
- słodycze, ciasta, potrawy słodkie
- potrawy słone, ostre, kwaśne, mocno przyprawione
- kości z kurczaka

Nawet, gdy wydaje się nam, że nasz pies jest czysty i nikomu nie zagraża śpiąc w łóżku, jest inaczej. Nie możesz jednak nagle zrezygnować z wypuszczania psa na podwórko jedynie po to, aby mógł z tobą spać. Możesz ewentualnie pościelić mu specjalne prześcieradło na łóżku obok twoich nóg, ale w żadnym wypadku nie pozwalaj mu spać bliżej, a już na pewno nie na poduszkach! Przykre skutki spania psa na łóżku:
- kleszcz, którego powikłaniem jest u ludzi jak i u psów ciężka choroba mózgu borelioza
- pościel pełna bakterii
- choroby z brudu takie jak owsiki

Taka swoboda prowadzi stopniowo do wielkiego nieposłuszeństwa. Są to na przykład ucieczki z domu. Pies nauczony, że ty nic mu nie zrobisz, będzie uciekać z domu chcąc się po prostu porządnie wybiegać i wybawić. W końcu w ogóle przestanie cię słuchać, a to może doprowadzić do:
- potrącenia psa przez samochód
- wścieklizna i inne choroby od dzikich zwierząt na ulicy
- zaatakowanie obcych ludzi lub zwierząt przez twojego psa

ODZWYCZAJANIE
Najtrudniej jest odzwyczaić psa, gdy jest nawet troszkę starszy, niż szczeniak. Uczyć posłuszeństwa należy od urodzenia. Gdy jednak masz psa większego i chcesz zmienić jego nawyki, pamiętaj, że należy robić to stopniowo, aby pies nie zauważył różnicy i nie zdziwił się z nagłej dyscypliny.

Myślisz, że znasz swojego psa doskonale? Mylisz się. Traktowanie go jak człowieka jest dobre, do pewnego momentu. Życzę trzeźwego umysłu i wyrozumiałości wobec zwierząt.

smycze,obroże i kagańce

Dopasowanie akcesoriów do psa jest bardzo ważne. Dzięki temu pies będzie się czuł komfortowo i swobodnie chodził na spacery. Przede wszystkim jednak zwraca się dużą uwagę do bezpieczeństwa – nie będziemy przecież prowadzić dużego, silnego psa na cienkiej smyczy ze sznureczka.

Na początek trzeba wybrać odpowiednią obrożę. Grubość i długość paska zależy od wzrostu psa. Najgrubsze obroże przeznaczone są dla dużych ras. Przy wybieraniu zabierzmy psa do sklepu i przymierzmy ją na nim. Jeśli będzie dobrze leżała na psie (przede wszystkim dziurki będą tam umiejscowione, że nie będzie ani za luźno, ani za ciasno). Nie kupujmy za dużej przewiązując ją kilka razy wokół szyi. Lepiej wybrać odpowiednią. Polecane są obroże skórzane lub z imitacji skóry, ewentualnie z mocnego sznurka, plecione.

Skórzana obroża dla większych psów:

Pleciona obroża dla psów mniejszych:

  

Skórzana obroża dla miniaturek:

 

Kolczatki (obroże z kolcami dla agresywnych psów) nie są polecane. Gdy pies jest naprawdę zdenerwowany i chce się wyrwać na spacerze, po jakimś czasie nie będzie czuł bólu. Będzie on zbyt skupiony na swoim celu, a kolczatka może go wtedy poważnie zranić, wbijając się w szyję.

Kolczatka nie jest dobrym rozwiązaniem:

 

Gdy mamy obrożę, czas na smycz. Bez niej pies nie będzie mógł chodzić na spacery. Tu jest tak samo jak z obrożą – długość i grubość smyczy zależy od wzrostu psa. W tym wypadku również od wagi. Małemu psu z dużą smyczą będzie niewygodnie, a duży pies może wyrwać się właścicielowi lub ją rozerwać, kiedy będzie cienka. Poza tym za krótka ogranicza swobodę i odbiera przyjemność ze spaceru. Wybierając smycz kierujmy się komfortem i bezpieczeństwem psa, ale również nasza wygodą. Duże rasy mogą bardzo ciągnąć zarówno na za krótkiej smyczy, jak i za długiej. Musimy sami wypróbować, jak będzie nam najlepiej. Na spacerze można chodzić na całej długości, jak i trochę skracać (czyli przytrzymywać fragment). Dostępne są smycze skórzane, plecione, łańcuchowe.

Skórzana smycz dla dużych psów:

Automatyczna smycz dla psów miniaturowych:

Pleciona smycz dla psów mniejszych:

Kagańce są konieczne tylko wtedy, kiedy jest ryzyko zaatakowania podczas spaceru. Najlepszy i zarazem najłagodniejszy dla psa jest kaganiec nylonowy, ze specjalnego materiału. Zapina się go (często na rzepy) wokół pyska. Dla bardziej agresywnych psów są kagańce plastikowe i skórzane. Te z metalu nie są najlepszym rozwiązaniem – uwierają psa w pysk, są zimne i niekomfortowe. A skóra, chociaż jest bardziej miękka, to i tak świetnie chroni. Przy okazji pies będzie czuł się w nim lepiej.

Kaganiec skórzany:

Kaganiec nylonowy:

Kaganiec plastikowy:

Kaganiec metalowy:

 

Podstawowe komendy

Gdy twój ulubieniec siedzi całymi dniami w domu i nic nie robi, możesz zacząć uczyć go podstawowych komend. Psy szybko się uczą i uwielbiają wykonywać różne sztuczki!

SIAD

To najważniejsza i najprostsza umiejętność, bez której pies dalej nie zajdzie. Psy siadają same już od małego, ale musimy nauczyć je robić to „na zawołanie”.

Do nauki każdej komendy, również do tej należy mieć przy sobie przynętę, a zarazem nagrodę w postaci czegoś go zjedzenia. Mogą to być np. chrupki dla psów, plasterki szynki lub kawałki kiełbasy. Gdy zauważymy, że pies siedzi podejdźmy do niego i z wyraźnym zadowoleniem powiedzmy „Siad!” dając mu nagrodę do zjedzenia. Powtarzając tą czynność przez kilka dni nasz czworonożny przyjaciel zorientuje się, że kiedy usłyszy to słowo, chodzi o siadanie. Aby szybciej to zrozumiał możemy pogłaskać, a następnie lekko ucisnąć go w okolicach pleców. Za każde dobrze wykonane zadanie dajemy nagrodę. Niedługo zobaczymy, że nasz pies siada, kiedy mu powiemy.

PODAJ ŁAPĘ

Kiedy pies potrafi już wykonać komendę „Siad”, jeszcze szybciej nauczy się podawać nam łapę. Jest to odruchowa czynność i nie będzie sprawiać trudności.

Każ psu usiąść. Następnie powiedz „Daj łapę” i wyciągnij rękę do łapy psa, tak jakbyś miał się z nim przywitać. Jest duże prawdopodobieństwo, że pies odruchowo podniesie łapę. Wtedy ją przytrzymaj, pochwal psa i daj mu nagrodę. Jeśli jednak pies na początku nie będzie jej podnosił, sam to zrób, również dając nagrodę. Niedługo pies będzie sam ją wyciągał.

WARUJ

Warowanie to pozycja, kiedy pies ani nie siedzi, ani nie leży. Dokładnie leży, ale w formie czuwania, podobnie jak Sfinks w Egipcie.

Aby nauczyć psa przybrać tą formę, musi on najpierw usiąść. Kiedy siedzi lekko naciśnij na jego grzbiet aby się położył, lub weź przynętę i rysuj przed jego oczyma literkę L (powoli, od wysokości jego głowy, aż do podłogi). Mów do niego komendę „Waruj”. Wkrótce pies wyprostuje przednie łapy do przodu, „rozjeżdżając się” na podłogę. Daj mu wtedy nagrodę i pochwal go. Powtarzaj tą czynność wiele razy, aż pies zapamięta i będzie warował po usłyszeniu komendy.

LEŻEĆ

Zwana również „Zdechły pies”, ponieważ nasz pies udaje martwego. Nie ma w niej nic trudnego pod warunkiem, że zwierzę potrafi warować.

Wypowiedz komendę „Waruj”. Kiedy pies waruje nachyl się nad nim i delikatnie połóż jego głowę. Możesz również podejść z tyłu i pogłaskać psa po głowie, następnie przechylając ją do siebie. Kiedy ją położy, daj mu nagrodę, mówiąc oczywiście „Leżeć”, aby zapamiętał. Gdy pies zaczyna pomału rozumieć, o co chodzi, wystarczy tylko mówić komendę, kiedy waruje i stać nad nim dając mu sygnał delikatnym skłonem do przodu. Pies widząc twój gest sam położy głowę. Niedługo będzie ją kładł bez twoich podpowiedzi.

DAJ GŁOS

Teraz nasz pies musi się wysilić i zaszczekać dla nas na zawołanie. Może być problem z leniwymi zwierzakami, wystarczy tylko, aby był posłuszny i oczywiście długo trenował.

Jak każdą komendę również i tą trzeba zacząć na siedząco. Aby zmusić go do wydania z siebie głosu, trzeba go troszkę zdenerwować, powtarzając ciągle „Daj głos” lub stojąc nieruchomo z przynętą. Można także zmotywować go również „szczekając”. Zniecierpliwiony pies zacznie szczekać, aby zwrócić na siebie uwagę. Wtedy nagradzamy go smakołykiem. Z czasem pies sam zrozumie, o co chodzi. W tej sztuczce trzeba tylko więcej cierpliwości.

Gdy zwierzęta potrafią już wykonać dane sztuczki przy wypowiedzeniu urządź w domu mały cyrk. Można też przystąpić do nauki bardziej skomplikowanych, do których będą potrzebne podstawowe komendy.

Zabawy z psem

   

Każdy pies, niezależnie od rozmiaru, rasy i ilości energii powinien się często bawić. Psia rozrywka umacnia więzi z właścicielem, poprawia kondycję i zapełnia wolny czas!

• BIEGI – To najprostsza forma rozrywki, może nie tak bardzo ciekawa dla właściciela, ale za to wesoła i szalona dla psa. Zabierz go na rozległy, pusty teren, np. do parku, na łąkę, albo na trawę, jeśli masz duże podwórko. Aby zachęcić psa do biegania, sam po prostu zacznij biegać i go wołać, albo biegaj z przynętą (patykiem, zabawką). Gdy pies się rozkręci, możesz urządzić „wyścigi”. Gdy wystartujesz, pies będzie biegł za tobą, aż w końcu dorówna ci szybkością. Kto wie, może on pierwszy dobiegnie do mety?

• APORTOWANIE – Żeby nauczyć psa posłuszeństwa w przynoszeniu rzuconego patyka, potrzeba trochę czasu, ale przyniesie to niespodziewane efekty i radość pana i jego psa. Gdy pies nie jest do końca nauczony przynieść rzucony przedmiot, pobawcie się w łapanego. Rzuć w dal patyk, zabawkę, lub frisbee (plastikowa zabawka dla psa w kształcie płyty), a pies w mig zdobędzie chęć do łapania!

• DOMOWY CYRK – Pies jako akrobata to śmieszny widok! Przygotuj na podwórku cyrkowe rekwizyty, czyli koło hula-hop, kiełbaski, gumowe zabawki (dostępne w sklepie zoologicznym) i zacznij pokaz! Trzymaj koło hula-hop, a w drugiej ręce kiełbaskę w takiej pozycji, dzięki której zachęcisz psa do przeskoczenia przez koło. Gdy „akrobata” dobrze wykona polecenie, pozwalasz mu złapać mięsną nagrodę. Innym cyrkowym pokazem może być także występ „Hop!”. Każesz swojemu psu usiąść, trzymasz wysoko nad jego głową zabawkę lub kiełbasę i mówisz „Hop!”. Pies ma wyskoczyć tak wysoko, aby ją złapać.

• KRAINA ZABAWEK – Psa cieszą też różne gadżety kupione w sklepie zoologicznym. Zwykle na opakowaniu lub metce napisane jest „Zabawka dla psa”. Spytaj sprzedawcę o radę w zakupie tej zabawki. Takie zabawki dla swoich psów mogą z łatwością kupić nawet dzieci! Polecam gumowe zwierzątka, które wydają pisk przy naciśnięciu (rozbawi to nawet dorosłe psy), sznury do gryzienia i inne. Przygotuj także kącik dla pieska. Będzie tam leżał kocyk i jego „skarby”, które często możesz wynosić także na dwór.

Skąd się wzioł pies domowy?

 

Mówi się, że pies domowy (nasz współczesny pies) pochodzi od wilka szarego. Jest to bardzo prawdopodobne, wystarczy popatrzeć na owczarka niemieckiego oraz wilka. Jeśli akurat nie od wilka szarego, to na pewno od któregoś z innych psowatych (nazwa „psowate” mówi sama za siebie). Współczesne psy to po prostu udomowieni, oswojeni potomkowie dawnych dzikich psów żyjących kilka milionów lat temu. To oswajanie zaczęło się zaraz po pojawieniu się pierwszych ludzi na Ziemi. Początkowo jednak i ludzie i psy bały się siebie nawzajem. Zwierzęta mogły atakować ludzi, a ludzie polować na zwierzęta. Wraz z upływem lat człowiek i pies zbliżali się do siebie. Rozumieli, że dwie odmienne istoty mogą być przyjaciółmi. I tak człowiek zaczął spędzać z psem czas, żyć blisko zwierzęcej rodziny, a później nawet z nim wędrować. Późniejsze psy już rodziły się udomowione – za sprawą genów. Tak samo zmieniali się ludzie – ewoluowali, rodzili się inteligentniejsi, przechodzili z fazy pierwotnych do coraz bardziej rozumnych. Zaczęto hodować psy, krzyżować i tworzyć nowe rasy, z czasem szkolić. Psy pojawiały się na dworach jako przyjaciele i towarzysze, myśliwi zabierali je na polowania. Do dzisiaj pies i człowiek są najlepszymi przyjaciółmi.
Źródło własne.

 

O udomowieniu z Wikipedii:
„ Początki udomowienia psa szacuje się na ok. 17-12 tys. lat[9], był on używany przez myśliwych z Syberii, pojawia się też w Palestynie oraz w Iraku.

Do najstarszych ośrodków udomowienia psa zaliczyć można obszary Europy, gdzie znaleziono najstarsze szczątki tego zwierzęcia, czyli rejony Danii, Niemiec i Anglii, a także odkrycia z okolic Izraela, Iranu, Japonii, czy Turcji. Odkryto także, że na terenach Idaho, w Stanach Zjednoczonych 10000 lat temu także żył przedstawiciel psa domowego.

Współczesne prace archeologiczne prowadzone w jaskini Goyet na terenie Belgii odkryły pozostałości szkieletu psa pochodzące sprzed 31 tysięcy lat. Odkrycie weryfikuje dotychczasowe poglądy na temat czasu i miejsca udomowienia psa i wskazuje ludzi z kultury oryniackiej jako pierwszych hodowców tych zwierząt. Wykorzystywano je do transportowania zwierzyny łownej oraz do jej wytropienia. Analiza izotopowa pozostałości kostnych pozwala określić z pewnym prawdopodobieństwem, że pierwsze udomowione psy wyglądem były zbliżone najbardziej do współczesnych husky syberyjskich, były jednak od nich większe[10].

Althaus wyróżnił cztery fazy w procesie domestykacji psa:

•  faza symbiozy, w której zarówno wilk (odpadki żywieniowe) jak i człowiek (czujność wilka ostrzegająca przed zbliżającym się niebezpieczeństwem) czerpią korzyści z współistnienia.
•  faza zacieśnienia więzów z człowiekiem, stopniowe blokowanie dostępu do zwierząt dziko żyjących.
•  faza świadomej selekcji hodowlanej na potrzeby człowieka.
•  faza hodowli psa ze względu na jego eksterier.

Kości wilka odnaleziono u boku szczątków ludzkich tak starych jak człowiek z Boxgrove w Surrey, datowanych na 400 tysięcy lat p.n.e. Czaszki wilków wyłowione z zatopionego obozu nomadów, którzy przeszli z Syberii na Alaskę, są niemal takie same, jak czaszki ich przodków z Boxgrove. Ich szczęki były mniej wysunięte do przodu, a zęby bardziej stłoczone, ale z wyglądu były to nadal czaszki dzikich zwierząt.

Mniej więcej w tym samym czasie myśliwi zaczęli chętniej używać strzał niż włóczni. Wilki – już prawie psy – stały się bardziej użyteczne (np. do przynoszenia upolowanej zdobyczy) i zaczęły się cieszyć ludzką „przyjaźnią” jako zwierzęta użytkowe. Darwin napisał kiedyś, że w czasach głodu ludność Ziemi Ognistej prędzej zjadłaby własne stare kobiety, niż swe psy. W Ein Mallah w Izraelu, w grobie „pierwszych farmerów”, znaleziono szkielet szczeniaka pochowanego obok dziecka. Dzikie zwierzęta stały się członkami rodziny. Wkrótce ich pysk uległ skróceniu, zęby zmalały, oczy powiększyły się i stały okrągłe.

Pozostałością po tamtym prymitywnym zwierzęciu jest śpiewający pies z Nowej Gwinei oraz dingo. Dingo nie zmienił się wiele od tamtych czasów, ale od tego czasu psy rozprzestrzeniały się po całym prawie świecie (z wyjątkiem Afryki, która była od nich wolna aż do ery żelaza) równie szybko jak ludzie,

grupy ras

Rasy psów dzieli się na wiele grup. Tu jednak zostały przedstawione te najbardziej znane, dzielone na funkcje, dla jakich zostały wyhodowane. Oprócz tego grupowania istnieje jeszcze podział FCI (Międzynarodowej Federacji Kynologicznej na który składa się dziesięć grup. Ten drugi podział również został opisany.

PODZIAŁ NA FUNKCJE DLA JAKICH ZOSTAŁY WYCHODOWANĘ

MYŚLIWSKIE – przede wszystkim pomagają myśliwym w tropieniu zwierzyny, ale nie tylko – również ją aportują. Są wytrwałe i inteligentne – szybko się uczą. To stali towarzysze wypraw i polowań. Do tej grupy zalicza się: spaniele, setery, retrievery, wyżły oraz pudle.

GOŃCZE – uganiają się za zwierzyną. Są silne i szybkie, co jest niezbędne przy tym, co robią. Do tych psów należą wszystkie rasy z końcówką „hound” co po angielsku znaczy właśnie pies gończy, oraz charty znane z psich wyścigów.

PASTERSKIE – te psy znane są z zaganiania zwierzyny do zagrody (czyli wszystkie owczarki). Są dobrymi pomocnikami pasterzy i farmerów. Najbardziej znane rasy to owczarek podhalański pochodzący z Podhala, czyli miejsca, w którym takie psy są niezbędnie potrzebne oraz owczarki niemieckie.

TERIERY – to oczywiście wszystkie psy mające w nazwie wyraz „terier”, czyli np. foxterier, bullterier, jack russel terier, yorkshire terier (który jest także psem do towarzystwa). Kiedyś należały do psów myśliwskich. Zajmują się głównie tropieniem i polowaniem, teraz jednak nie sa wykorzystywane tak licznie do tej roli.

PRACUJĄCE (zwane również roboczymi) – psy przeznaczone do wykonywania różnych prac np. ciągnięcia zaprzęgów. Bardzo pomagają ludziom, są pożyteczne, a w częstych przypadkach ratują komuś życie.

DO TOWARZYSTWA – najczęściej są to psy miniaturowe, tzw. „do torebki”. Nie hoduje się ich dla konkretnego zysku, ale traktuje się je jako kompanów i dobrych towarzyszy. Pierwotnie pojawiały się na dworach królewskich, gdzie całymi dniami przesiadywały na kolanach dam. Jednymi z ras należących do tej grupy jest cavalier king charles spaniel (który, chociaż jest spanielem, nie jest psem myśliwskim, lecz jego karłowatą wersją jako pies do towarzystwa), pekińczyk, czy yorkshire terier (który jest również terierem).

GRUPY FCI

Grupa I – Pasterskie i stróżujące
Tak jak wspomniane było we wcześniejszym podziale – pasterskie psy służą do zaganiania zwierzyny. Tutaj jednak pasterskie i stróżujące są w jednej grupie. Stróżujące to znakomite psy obronne, przewodniki niepełnosprawnych oraz doskonali tropiciele narkotyków. Znane są przede wszystkim z pracy w policji. Przykładowe rasy – oczywiście owczarki: niemiecki, podhalański, border collie…

Grupa II – Pinczery, Sznaucery, Molosy i Szwajcarskie Psy Pasterskie
To głównie psy obronne, przeznaczone również do stróżowania. Do molosów zalicza się bernardyny, buldogi angielskie, czy boksery. Do sznaucerów – przykładowo sznaucer olbrzym, a do pinczerów – pinczer austriacki, czy średni.

Grupa III – Teriery
I znowu – tak jak było wspomniane w podziale na funkcje – teriery były traktowane jako psy myśliwskie, zajmowały się mniej więcej tym samym, czyli np. polowaniami. Jednak tutaj teriery dzieli się na sekcje: wysokonożne, krótkonożne, toy teriery i teriery typu bull (np. bull teriery).

Grupa IV – Jamniki
Dobrze znane nam wszystkie odmiany jamników – gładkowłose, szorstkowłose, długowłose, oraz rozmiary – standardowy, króliczy, karłowaty. Wyróżniają je długie tułowia i krótkie nogi. Są to również psy myśliwskie, na co wskazuje ich niemiecka nazwa dachshund (borsuczy pies).

Grupa V - Szpice i rasy prymitywne
Zaliczają się do niej szpice (miniaturowe-pomeraniany, wilcze, japońskie, husky…). Są przeznaczone głównie do pracy tak jak psy pracujące, czyli ciągną zaprzęgi, ale również do towarzystwa (jak pomeranian), polowań, czy stróżowania.

Grupa VI – Gończe i posokowce
Psy gończe zostały opisane już we wcześniejszym podziale. Jednak tutaj łączy się je z posokowcami. Zarówno gończe i posokowce zajmują się tropieniem i gonieniem zwierzyny. Te drugie tropią także już ranne zwierzę. Przykładowe rasy dla tej grupy: ogar polski, bloodhound (oraz wszystkie z końcówką hound), czy gończy polski…

Grupa VII – Wyżły
Przykładowo – wyżeł weimarski, niemiecki krótko, czy długowłosy… W skrócie wszystkie wyżły. Są silne, szybkie, wykorzystywane głównie do wyścigów.

Grupa VIII – Aportujące, płochacze, dowodne
Jak sama nazwa wskazuje – rasy te szkoli się do aportowania, szukania dowodów, tropienia, czy płoszenia zwierzyny. Nalezą do nich psy myśliwskie (np. spaniele, czy retrievery).

Grupa IX – Ozdobne  i do towarzystwa
Identycznie jak w podziale na funkcje – psy trzyma się jedynie do towarzystwa. Mają mały rozmiar, mogą być stałymi kompanami. Przykładowo: pekińczyk, mops, pudel (który sprawdza się nie tylko jako pies towarzyski) i shih-tzu.

Grupa X – Charty
Głównie myśliwskie, ale wykorzystywane również w wyścigach za swoją niewiarygodną szybkość w ściganiu ofiar na polowaniu. Przykładowo: chart afgański, rosyjski (borzoj).

rodzaje sierści

Ludziom włosy rosną przez całe życie. U psów jednak rosną one do pewnej długości w zależności od rasy. Dlatego jedne mają krótkie włosy przez całe życie, a inne długie.Niestety nie zwalnia nas to od obowiązku pielęgnacji ich sierści, szczególnie u psów długowłosych. Właśnie, takich rodzajów psiej sierści jest sporo, i to nie tylko z podziału na długość. Większość ras posiada dwie lub więcej odmian,które różnią się sierścią. Przykładowo – jamniki dzieli się na długowłose i krótkowłose, albo szorstkowłose. Tutaj zostały przedstawione rodzaje sierści psów.

Podział na długość:

Długowłose – Te rasy mają naturalnie długie włosy, które po przycięciu odrastają do pewnej długości.Większość ma gładszą i bardziej lśniącą sierść, niż inne psy. Trzeba je niestety dużo pielęgnować; czesać, trymować, kąpać…

Krótkowłose – Przeciwieństwo długowłosych. Tych psów nie trzeba specjalnie pielęgnować, oprócz kąpieli od czasu do czasu. W zimie niestety bardziej marzną, dlatego zwierzakom o szczególnie krótkiej sierści trzeba zakładać ubranka.

Mieszańce – Nie chodzi tu o kundelki, jednak o mieszaną sierść. U niektórych ras trudno określić, czy są długowłose, czy krótkowłose. Występuje jednak jeszcze jeden rodzaj sierści i to mieszanej, – czyli „Haevy coated – długa, gęsta,jedwabista sierść oraz niewielka ilość gładkiej i krótkiej z włosem jedwabistym” zwierzosfera.pl
 

Podział na gładkość:

Gładkowłose – Jak sama nazwa wskazuje, są to psy o gładkiej sierści. Zauważyć można to raczej u psów o krótkim owłosieniu,, czyli u takich,które prawie w ogóle jej nie mają. Gładkie jednak mogą występować także u psów długowłosych.

Szorstkowłose – Podszerstek jest gładki i miękki, jednak włosy okrywowe… Szorstkie. Występuje to raczej u niektórych psów o średniej długości sierści lub tych krótkowłosych.

Podział na ukształtowanie:

Kręcone – Występujące raczej u psów długowłosych. Te psy wyglądają jak „baranki”, przez ich kręconą sierść.

Falowane – Większość psów długowłosych. Nie są to ani włosy kręcone, ani proste.

Proste – Spotkać je można nie tylko u psów długowłosych, ale i u krótkowłosych. W tej drugiej grupie występują znacznie częściej.

UBARWIENIE SIERŚCI

To nieprawda, że psy występują tylko w kolorach – czarnym, białym, rudym, brązowym i biszkoptowym. Te pięć kolorów występują najczęściej, jednak psy często mają tak znakomite i zróżnicowane ubarwienie, że trudno to sobie wyobrazić. Przykładowo marmurek –to kolor połączony z szarym i niebieskawym, a płowy to wyblakły żółtawy połączony z szarym. Niektóre rasy mają charakterystyczne dla siebie kolory. Sznaucer miniaturowy występuje np. w kolorach: szarym, „srebrnym”, sól-pieprz, czarnym, płowym itd. Nie wszystkie psy mają jednak jednolitą sierść. Spotyka się często psy w łaty, ciapki lub wielkie plamy.

CO TWORZY SIERŚĆ?

Sierść psów ma dwie warstwy – podszerstek,czyli krótką, gęstą i miękką warstwę sierści, oraz okrywę włosową – to, co rośnie na wierzchu. To właśnie po okrywie włosowej głaszczemy psa.